Osoby, które cierpią na schizoidalne zaburzenie osobowości, mają trudności z wyrażaniem swoich uczuć i z utrzymywaniem bliskich relacji społecznych. Można odnieść wrażenie, że takie osoby nie są zainteresowane zbudowaniem przyjacielskiej relacji.
Osoby schizoidalne podtrzymują swoje poczucie bezpieczeństwa, unikając bliskości z innymi, ponieważ obawiają się pochłonięcia i zakładają, że zostaną niezrozumiane. Takie osoby często są postrzegane jako zimne i zdystansowane, można o nich pomyśleć jak o skrajnych introwertykach. Ale co ważne – nie oznacza to, że każdy samotnik lub introwertyk cierpi na zaburzenia osobowości!
Osoba cierpiąca na schizoidalne zaburzenie osobowości rzadko doświadcza silnych emocji – i pozytywnych i negatywnych. Głównym stanem w jej przypadku jest utrzymująca się stale apatia. Taka osoba czerpie przyjemność z niewielu rzeczy, często unika życia seksualnego lub jest ono niesatysfakcjonujące. Rzadko dąży do osiągnięć i pozostaje raczej zamknięta na doświadczenia, nie starając się wychodzić poza swoją strefę komfortu.
Osoby schizoidalne często tworzą swój alternatywny, wewnętrzny świat. Spędzają w tym świecie wiele czasu fantazjując i wyobrażając sobie różne scenariusze wydarzeń. Może to się też przejawiać w nadmiernym zaangażowaniu w fabułę jakiejś gry, książki czy serialu. Życie przygotowaną fabułą, którą można kontrolować i dowolnie dystansować może wydawać się bezpieczniejszą opcją.
Schizoidalne zaburzenie osobowości
Osoby schizoidalne niespecjalnie są zainteresowane uwagami innych osób – ani krytyką ani pochwałami, skutkuje to niebywałą autentycznością. Dodatkowo poprzez rozbudowany świat wewnętrzny, takie osoby często przejawiają talenty twórcze. Przez wiele lat uważano, że schizoidalne zaburzenie osobowości jest w jakimś stopniu powiązane z występowaniem schizofrenii, jednak obecnie odchodzi się od tego przekonania.
Schizoidalne zaburzenie osobowości należy do zaburzeń z wiązki A. Zaburzenia z tego zbioru cechują się wysokim poziomem nieufności, podejrzliwości i wycofania społecznego. Takie osoby często uważane są za dziwaczne i ekscentryczne.
Schizoidalne zaburzenie osobowości jest bardzo obciążające dla osoby cierpiącej – problemy z niego wynikające nie utrzymują się przez kilka tygodni czy też miesięcy, ale przez wiele lat, wpływając na dobrostan, samopoczucie i fizyczne zdrowie danej osoby. W wielu przypadkach temu zaburzeniu osobowości mogą towarzyszyć depresja, problemy z substancjami uzależniającymi, czy też problemy na tle lękowym. Aby poradzić sobie z nimi, osoba cierpiąca może skorzystać z pomocy terapeuty w trakcie psychoterapii indywidualnej, czy też skorzystać z możliwości, jakie daje terapia grupowa. W przypadku tego zaburzenia terapia ma za zadanie między innymi poprawę zdolności komunikacyjnych i ulepszenie relacji społecznych. Psychoterapię wspierać mogą środki farmakologiczne, mające na celu obniżenie lęku, poradzenie sobie ze stanami depresyjnymi czy też psychotycznymi – szczególnie w przypadku, gdy zaburzeniu osobowości towarzyszą w pełni rozwinięte formy zaburzeń, takich jak depresja czy też uogólnione zaburzenie lękowe.
Nie jest jasne, co dokładnie leży u podłoża powstawania tego typu zaburzenia – przyczyn można doszukiwać się w środowisku, w którym dojrzewała dana osoba, jak i w materiale genetycznym, który odziedziczyła. Dużo większe prawdopodobieństwo wystąpienia omawianego zaburzenia osobowości występuje wtedy, gdy jeden z rodziców cierpiał na podobne zaburzenie, ale także wtedy, gdy już w trakcie dorastania dziecka nie otrzymywało wystarczająco dużo uwagi i zwykłego, rodzicielskiego ciepła. Rodzice, którzy odpowiednio nie reagowali na potrzeby dziecka, mogą przyczynić się do pojawienia się tego zaburzenia osobowości i prawdopodobieństwo jego wystąpienia staje się większe, im poważniejsze było zaniedbanie – może być tutaj mowa o porzuceniu, przemocy domowej czy doświadczeniu traumatyzującej sytuacji.
Więcej o zaburzeniach osobowości znajdziesz na blogu trzymsie.pl.
